فراخوان برای شرکت فعال استادان و دانشجویان در راه آزادی دانشجویان دربند

جمعی از خانواده های دانشجویان دستگیر شده، 20-13 بهمن را به هفتۀ آزادی دانشجویان دربند اختصاص داده اند و جمعی دیگر دردمند و پریشان چشم به راه آزادی فرزندان شان از زندان های رژیم اند. جمعی هنوز از سرنوشت و محل فرزندان ربوده شده شان بی خبرند، جمعی در تکاپوی فراهم آوردن وثیقه های سنگین و طاقت فرسایند و جمعی نیز برای ساکت شدن و انتظار کشیدن مورد تهدید و آزار قرار می گیرند. رژیم از وحشت گسترش جنبش اعتراضی دانشجویان ایران حتی از حد و مرز سرکوبگری و بی قانونی خود عبور کرده و برای ایجاد ترس و چشم زهر گرفتن از دانشجویان به هر عملی از آدم ربائی، شکنجه، کشتار و ابداع انواع اتهامات ساختگی دست زده و می زند.
ما همه واقفیم که در حکومت آخوندها و بر اساس عدالت مورد ادعای اسلامیان به آسانی "زبان سرخ سر سبز میدهد بر باد". می دانیم که در جائی که امنیت قضائی نباشد، سرکوبگران رژیم می توانند هر اتهامی را به هر کسی بچسبانند و هر قتل، شکنجه و سرکوبی را به سببی موجه جلوه دهند. بر این نیز واقفیم که رژیم ستمگر اسلامی به سبب وحشت از گسترش جنبش اعتراضی دانشجویان، سرکوبی اعتراضات دانشجوئی را با وحشیت بی نظیری پیش می برد.
در این شرایط، آن چه بر جوانان بی دفاع ما می گذرد، وجدان هر انسان، از آن جمله ما اعضای خانوادۀ دانشگاهی ایران را به سختی آزار می دهد و هر انسان با وجدان را در برابر پرسش "چه باید کرد و چگونه میتوان از تهاجمات و تجاوزات رژیم اسلامی جلوگیری کرد" قرار می دهد. آیا باید فقط نظاره گر بود و گذاشت تا سرکوبگران رژیم در برابر چشم همه، عریان و آشکار و بدون هر اعتراض و مانعی جوانانی را که حداکثر جرم شان شرکت در روز دانشجو بوده، سلاخی کنند، یا که نه، هر انسان با وجدان وظیفه دارد که به هراقدام انسانی یی که ممکن است مانع این سرکوبی انتقام آمیز و وحشیانه شود، سر بزند.
برای ایجاد توجه ویژه به این ضرورت مهم است که اینجانب به عنوان فردی از خانوادۀ استاد- دانشجوئی ایران وظیفۀ خود می داند که در برابر این سرکوب ظالمانۀ فرزندان مان ساکت ننشیند و از همۀ هم میهنان و به خصوص اعضای "خانوادۀ دانشگاهی ایران" که در داخل و خارج کشور به تدریس، تحقیق و تحصیل آکادمیک مشغولند، دعوت کند تا برای اعتراض به این سرکوبی وحشیانه به پا خیزند و نسبت به شرایط، برای رهائی دانشجویان مان کاری انجام دهند. ما باید بتوانیم نسبت به مورد و محل، 1- از سوئی با چنگ و دندان هم که شده هر موج سرکوب را با موج مقاومت و ایستادگی بیشتری پاسخ دهیم و 2- از سوی دیگر، به گسترش افشاگری در داخل و خارج، صدای مظلومیت مردم و دانشجویان ایران را به گوش جهانیان برسانیم.

انتظار دارد که تا زمانی که همۀ دانشجویان دربند آزاد نشده اند، حمایت همگانی از دانشجویان ادامه یابد و استادان و دانشجویان داخل کشور نیز به هر شکل ممکن و میسر حمایت از دانشجویان دربند را تکرار کنند و با تداوم و تدارک امواج جدیدتر و متنوع تر مقاومت، رژیم سرکوبگر را به عقب نشینی وادار سازند. انتظار این است که در جائی که کارگران کارخانه ها، کشت و صنعت ها و شرکت واحد با ابراز همبستگی صنفی خود هر خطری را به جان خریده و می خرند، استادان دانشگاه ها نیز با ابراز همبستگی صنفی شان، به نحو ممکن و مناسب، به دستگیری، شکنجه و قتل دانشجویان شان اعتراض کنند؛ دانشجویان به کار افشاگری خود ادامه داده و با استفاده از فرصت های فراهم آمده، به انواع متنوع و پیچیده تر اقدامات اعتراضی دست بزنند، و استادان با ارسال نامه های اعتراضی و دادخواست از مجامع حقوق بشر جهانی و بین المللی به حمایت معنوی از دانشجویان دربند خود برخیزند.
ما استادان و دانشجویان ایرانی در خارج باید بتوانیم قدم های بلندتری در راه محدود کردن سرکوب وحشیانۀ اسلامیان حاکم برداریم. ما باید بتوانیم اعتراضات صنفی و بشردوستانه مان را به سازمان ها حقوق بشر و انسان های بشر دوست جهان برسانیم و با توضیح چگونگی سرکوبی، دستگیری و شکنجۀ دانشجویان مان به مردم و مسئولین این کشورها، صدای مردم تحت ستم و فریاد فرزندان در بندمان را به گوش مردم بشردوست جهان برسانیم. افتتاح حساب های بانکی و جمع آوری کمک مالی برای جبران هزینه های مالی دانشجویان و خانواده های شان یک ضرورت است و دادخواست علیه این تجاوزات آشکار به حقوق بشر، چه در دادگاه های حقوق بشر بین المللی و اروپا، یا دادگاه های کشورهای اروپائی یی که به شکایات تجاوز به حقوق بشر در سایر کشورها رسیدگی می کنند ضرورت دیگری است. از استادان ایرانی در دانشگاه های خارج کشور دعوت می کند که با صدور فراخوان و بیانیۀ مستقل بر این فراخوان بپوندند، و از دانشجویان ایرانی در خارج کشور انتظار دارد که با استمداد از سازمان ها، انجمن ها و اتحادیه های دانشجوئی در دانشگاه های کشورهای صنعتی، اروپا، امریکا، کانادا وغیره رژیم را برای قطع این تجاوزات تحت فشار قرار دهند.
می داند که ما استادان و دانشجویان ایرانی در این راه مقاومت و مبارزه تنها نبوده و نخواهیم ماند و سازمان ها، رسانه ها و شخصیت های ایرانی کماکان با استفاده از امکانات و تجربیات مبارزاتی خود به سازمان دهی اعتراضات ما دانشگاهیان در داخل و خارج یاری خواهند رسانید.
با احترام
رضا آیرملو، استاد اخراجی پیشین دانشگاه تبریز و پروفسور جامعه شناسی در دانشگاه "West University " سوئد